Wniosek o podjęcie postępowania dyscyplinarnego

W sprawie zapadł wyrok ogłoszony w dniu 27 kwietnia 2011 r., którym sędzia oddalił powództwo o ustalenie prawa w trybie art. 189 k.p.c. Na samym wstępie należy postawić pytanie: dlaczego 5 spraw z tej samej Spółdzielni ale dot. różnych uchwał zostało powierzonych jednemu sędziemu w wydziale, jakby nie było innych i jakby nie stosowano w tym wydziale przydzielania spraw według kolejności wpływu lub losowania. Jedynym argumentem, jaki został podany ustnie przez sędziego było stwierdzenie, że Spółdzielcy nie mają interesu prawnego, czym de facto sędzia pozbawił nas interesu prawnego, który faktycznie ustawodawca uznał, jako oczywisty, wprowadzając do treści § 9 art. 42 Prawa spółdzielczego „orzeczenie sądu ustalające nieistnienie (…) uchwały”.
Tak kuriozalnego wyroku dawno nie słyszeliśmy  w SO-było kilka osób na ogłoszeniu.
Niniejszym wyrokiem sędzia Jacek Tyszka sprzeniewierzył się zasadzie niezawisłości sędziego i niezależności sądu oraz podważył nasze zaufanie do sądów polskich, bowiem nawet:

wydał wyrok sprzeczny z zasadą sprawiedliwości  pozbawiając w ten sposób spółdzielców prawa do posiadania interesu prawnego i na dodatek

wysuwając błędne wnioski, traktując faktyczne ale bezprawne istnienie Zebrania Przedstawicieli, jako zgodne z prawem, pomimo art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z 2007 r. zmieniającej ustawę o spółdzielniach mieszkaniowych oraz wyraźnego zakazu ze zdania pierwszego art. 83 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w aktualnym brzmieniu. Tym samym sędzia  zaakceptował bezprawną działalność spółdzielni poprzez czynności podejmowane przez Zarząd i Zebranie Przedstawicieli., sankcjonując (legalizując) i dopuszczając tę bezprawność mocą swojego orzeczenia w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym sędzia stwierdził, że Zebranie Przedstawicieli, pomimo że jest zakazane i nieistniejące w świetle prawa, to istnieje faktycznie i dozwolił na dalsze trwanie tego stanu rzeczy, który od wielu lat jest właściwie układem wzajemnej adoracji członków Zarządu i Zebrania Przedstawicieli, działających wbrew prawu spółdzielców. Tym samym sędzia również naruszył zasadę równego traktowania przez prawo, bowiem mniejsze spółdzielnie postąpiły zgodnie z wolą ustawodawcy, a SB-M „Politechnika” nie zastosowała się do przepisu bezwzględnie obowiązującego, podejmując czynności pozorujące legalność działania, a teraz nie dostrzega tego sędzia. W interesie większości członków Spółdzielni jest zaś faktyczna i prawna możliwość uczestniczenia w Walnym Zgromadzeniu z głosem stanowiącym, bowiem tylko wówczas mielibyśmy szansę nie udzielenia absolutorium Zarządowi lub odwołania go oraz mielibyśmy faktyczny wpływ na zarządzanie Spółdzielnią, na treści uchwał, która z niczego się nie rozlicza a tylko obciąża nas kolejnymi opłatami. W wyniku braku reakcji Sądu zaś litera prawa pozostaje martwa, ponieważ sędzia nie chce jej zastosować pomimo powoływania konkretnych przepisów w procesie. W ten sposób sędzia Jacek Tyszka tworzy sobie nowe normy postępowania w demokratycznym państwie prawa, niezależne i nie wynikające z przepisów prawa, co tylko potęguje i nawarstwia bezprawie. Takie postępowanie jest też wyraźnie sprzeczne z wolą ustawodawcy wyrażoną w obowiązujących przepisach oraz uzasadnieniu do projektu ustawy z 2007 r. zmieniającej u.s.m. Zatem w tym przypadku sędzia nie był ustami ustawy lecz stanął ponad ustawą i krzywdą ludzką, a zatem może jest też Jego osobistym wyrazem braku szacunku do prawa i ludzi.

W niniejszym przypadku wyrok zapadł w próżni prawnej i usankcjonował to co jest od wielu lat bezprawne przez Sąd Cywilny w osobie sędziego Jacka Tyszki. Ponadto takie postąpienie sędziego, może w niewygodnej dla niej prywatnie sprawie, ale będącej jej zawodowym obowiązkiem, powoduje narażenie nas spółdzielców na koszty oraz szkody liczone w kwocie kilkudziesięciu milionów i tak naprawdę niepotrzebne tzw. zawalanie sądów sprawami, które mogły być rozstrzygnięte merytorycznie w pierwszej instancji .
W naszej ocenie sędzia Jacek Tyszka sprzeniewierzył się zasadom etyki zawodowej oraz prawu powszechnie obowiązującemu, czym dokonał oczywistej i rażącej obrazy przepisów prawa i uchybił godności urzędu sędziowskiego. Dlatego w niniejszej sprawie zasadne jest podjęcie postępowania dyscyplinarnego. Zważyć należy, że podstawa prawna do występowania spółdzielców do sądu o ustalenie nieistnienia uchwały (a zatem o stwierdzenie istniejącego stanu faktycznego, bowiem wytworzenie - co de facto zrobił sędzia - innego niż istniejący i prawdziwy stan faktyczny jest przestępstwem fałszu materialnego), jest przewidziana wyraźnie w art. 42 § 9 ustawy - Prawo spółdzielcze, co powoduje ocenę, że dla ustawodawcy interes prawny w wystąpieniu przez spółdzielców o ustalenie nieistnienia uchwały jest oczywisty, ponieważ odrębnie wskazał takie roszczenie. Przepis art. 189 k.p.c. jest zatem tylko formalnością proceduralną biorąc pod uwagę art. 42 § 9 ustawy - Prawo spółdzielcze.
Jak można twierdzić, że spółdzielcy-powodowie nie mają interesu prawnego występując do sądu o ustalenie nieistnienia prawa, tj. uchwał? Spółdzielcy zostali pozbawieni prawa do uczestniczenia w walnym zgromadzeniu i prawa osobistego głosowania w wyniku działania Zarządu i Zebrania Przedstawicieli przy bezczynności Rady Nadzorczej, które zostało im przyznane ustawowo, a nie tylko narażeni na niepewność prawną.  
Dlaczego tak jawnie sędzia łamie prawo, obrażając obowiązujące przepisy? A może ustawy w Polsce nie obowiązują nikogo, bowiem sędziowie, którzy - jak wynika z Konstytucji - im podlegają mając za nic normy prawne?

To już studenci, nie mówiąc o aplikantach, reprezentują daleko wyższy poziom wiedzy z wąskiego tematu, jakim jest Prawo spółdzielcze. Z uwagi na toczące się liczne spory sądowe z zarządem spółdzielni przebywamy na co dzień w towarzystwie różnych prawników-adwokatów i radców prawnych, dyskutując rozmaite zagadnienia, by choć częściowo zrozumieć dlaczego przegrywamy procesy w mokotowskich wydziałach-nie tylko w XXIV Wydziale Sądu Okręgowego w Warszawie,ale i w III Wydziale SO. Ostatnio gdy bezprawie się szerzy w SBM „Politechnika”, a sporów sądowych przybywa, w jednej z rodzin członków spółdzielni znalazł się nawet i sędzia, który nie mogąc uwierzyć, że zapadają takie wyroki jak w naszych sprawach - mówi wprost o kulisach sądu, że w wydziale jest presja i naciski z reguły Przewodniczącej Wydziału, bywa, że i Prezesa Sądu, lub po prostu koleżanki czy kolegi sędziego. A bywa i tak,że kolega koledze zasądzi tak czy inaczej,jeśli takie prośby mają miejsce. Wierzyć nam się nie chce, że tak bywa, ale z drugiej strony wyroki zapadłe wbrew prawu, mogą być tego dowodem. Poza tym jakby nie było (a to też fakty),o czy wspomnieliśmy wyżej, pełnomocnikiem zarządu w wielu sprawach od lat kilkunastu jest żona sędziego Sądu Okręgowego ,a od kilku lat radca prawny,który jest byłym sędzią.
Nie naszym zadaniem jest dochodzić przyczyn sytuacji, że w Wydziale XXIV zapadły już wyroki sprzeczne z ustawą ( w sprawach o ustalenie nieistnienia uchwały ZP ), ale będąc głęboko zaniepokojonymi  tym stanem rzeczy mamy zarówno obowiązek zawiadomienia wszystkich władz mających możliwość wpływu lub kontroli oraz czuwania nad prawidłowością stosowania prawa o zaistniałej sytuacji, która nie działa korzystnie na pojęcie „sądu niezawisłego”, jak i przede wszystkim zwrócenia uwagi, że już nawet sędziowie mówią nam, że w Wydziale Sądu Okręgowego Warszawskiego działają „siły nieczyste”.
Wskutek działania tego  sędziego (ale też znane są nam inne przykłady) z tego Wydziału, upada bardzo wizerunek i prestiż zawodu sędziego, a szkoda, bo to piękny zawód.
Niestety tacy sędziowie jak Jacek Tyszka bardzo wiele złego swoją postawą robią innym - mam nadzieję - orzekającym z literą prawa sędziom,choć nam spotkać ich niezwykle trudno (11 pozwów oddalonych o nieistnienie uchwał ZP w III i XXIV Wydziale SO ).
Mając na względzie powyższe, nasz wniosek o podjęcie postępowania dyscyplinarnego stał się konieczny.

Z naszych i sąsiadów kilkunastoletnich doświadczeń z sal sądowych wynika, że tylko zmiana kadr na ich lepszą jakość mogłaby jedynie uzdrowić sądownictwo.Odnowione sale sądowe i coraz to wyższe uposażenia z całą pewnością sytuacji nie naprawią. 
Gdzie jak gdzie, ale uczestnicy procesów oczekują w sądach stosowania prawa i porządku w aktach, gdy tymczasem wyroki zapadają przeciwne do obowiązujących przepisów, co gorsze legalizujące bezprawne działania.

Dlatego nasza skarga z wnioskiem o podjecie postępowań dyscyplinarnych jest zasadna.
Na zakończenie zacytujemy zaś wypowiedzi doktryny i judykatury na temat postaw etycznych sędziego - dla zastosowania miary w stosunku do zachowania sędziego Jacka Tyszki.
„Poziom stanu sędziowskiego jest kamieniem probierczym dla etyki narodu i całe poczucie prawa, które żyje w narodzie, winno się krystalizować w sędziach.” (cytat z wypowiedzi Witolda Hausnera powołanej w publikacji A. Jaśkiewicz, Wzorzec sędziego a odpowiedzialność dyscyplinarna, „Studia Iuridica” XLVI/2006, s. 123).
Wobec powyższego podnieść należy inne argumenty, powołane i cytowane przez panią Agnieszkę Jaśkiewicz w przywołanej publikacji, które z łatwością mogą posłużyć do określenia miary zachowania sędziego Jacka tyszki. Tak, zatem:
«(…) Niezawisłość dotyczy relacji sędziego z innymi władzami i wszelkimi grupami nacisku. Relacje te w zdrowym państwie demokratycznym powinny kształtować się w taki sposób, aby „...sędzia w procesie stosowania prawa podlegał jedynie konstytucji i ustawom” i rzeczywiście był „wzorem osobowości humanistycznej i przejawiał troskę o funkcjonowanie prawa w służbie wyższych wartości” (a zatem nie wchodził w rolę ustawodawcy czy też go swoim wyrokiem krytykował) bezstronność z kolei, rozumiana jako „...wolność od własnych, bardzo osobistych preferencji”, polega na tym, że „...sędzia kieruje się obiektywizmem, nie stwarzając korzystniejszej sytuacji dla żadnej ze stron czy uczestników postępowania, zarówno w trakcie toczącej się przed sądem sprawy, jak i orzekania. Traktuje on zatem uczestników postępowania równorzędnie”. W państwie demokratycznym niezawisłość nie jest prawem sędziego, a wręcz przeciwnie, przymiotem, z którego wynikają poważne obowiązki, co wyraźnie stwierdził również TK: „...niezawisłość nie jest wyłącznie podmiotowym uprawnieniem osoby wykonującej zawód sędziego, należy bowiem ona do istoty prawidłowego wykonywania zawodu i w tym znaczeniu niezawisłość sędziego jest również gwarancją praw i wolności obywatelskich”. Jest „...postulatem etycznym kierowanym pod adresem każdego sędziego”, ponieważ to właśnie „...sędzia bierze odpowiedzialność za to, że badane przez niego sprawy zostaną rozpatrzone bezstronnie, fachowo i dogłębnie” (niestety w niniejszej sprawie zabrakło wszystkich tych elementów - przypis mój). Niezawisłość sędziego więc, podobnie zresztą jak i jego bezstronność, w praktyce jest warunkiem sine qua non zapewnienia obywatelom prawa do rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, w sposób sprawiedliwy i jawny przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Aby praktyczna realizacja praw obywatelskich w procesie wymierzania sprawiedliwości stała się rzeczywistością, stanowiska sędziowskie powinny zostać obsadzone przez ludzi fachowych, wrażliwych i bezstronnych. Każde zachowanie sędziego, czy to działanie czy zaniechanie (, a zaniechaniem można nazwać oddalenie sprawy z przyczyn formalnych i niezbadanie sprawy merytorycznie), które może stworzyć choćby przypuszczenie naruszenia tych fundamentalnych zasad, musi być uznane za nieodpowiednie, niedopuszczalne i niegodne sędziego.».
Posiłkując się dalej powołaną publikacją «„Sędziowie są w najwyższym stopniu odpowiedzialni za urzeczywistnianie sprawiedliwości”, dlatego też nikogo nie powinny dziwić wymogi prezentowania przez nich najwyższych standardów etycznych i zawodowych. „Sędzia, wydając orzeczenie w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, musi mieć świadomość danej mu władzy i związane z tym poczucie odpowiedzialności”, dlatego też, jeżeli wymagania moralne wobec sędziego są wyższe niż w stosunku do przedstawicieli innych zawodów, wydaje się to czymś jak najbardziej naturalnym i oczywistym. Jak zauważył Andrzej Jankowski, „...nie ma sędziowskiej niezawisłości i niezależności bez obowiązków, a bycie »trzecią władzą« pociąga jednak za sobą określone ograniczenia i ciężary i niedogodności także”. Przede wszystkim więc ci, którzy stoją na straży sprawiedliwości muszą nie tylko dbać, aby prawo było przestrzegane, ale swoją postawą powinni wręcz „...ściśle, a nawet demonstracyjnie przestrzegać prawa, w sposób, który potęguje publiczne zaufanie do sądownictwa”. Co więcej, żadnym swoim zachowaniem nie mogą stwarzać „...nawet pozorów nierespektowania prawa”.».

Jak my obywatele RP mamy szanować prawo, skoro z taką łatwością wszelkie prawa niweczy sędzia Jacek Tyszka?

Cytując jednak dalej Autorkę publikacji o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów podnieść należy, że «W wielu orzeczeniach sądy dyscyplinarne tak I, jak i II instancji podkreślały, że podstawowym zadaniem sędziego jest „...należyte, zgodne z przepisami wydanie wyroku” , dlatego też czyny godzące w ten obowiązek należy uznać za przewinienia „o znacznym ciężarze gatunkowym”. Wśród czynów tego rodzaju można wymienić: (…)
– popełnienie błędu merytorycznego; (…)

Z przedstawionych tu przypadków wynika, że sędzia powinien mieć przede wszystkim świadomość wagi powierzonej mu funkcji, a co z tym nieodłącznie związane, także i obowiązków.
Zachowania takie „...godzą bezpośrednio w wiarygodność funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości i podważają pewność wypełniania przez sędziów obowiązków zawodowych zgodnie z rotą ślubowania, która nakazuje »stać na straży prawa, obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami«” (…)
Wszelkie podejmowane przez sędziów czynności zawodowe powinny ponadto opierać się na przepisach prawa, a nie na przyjętych w danym sądzie zwyczajach.».
Dlatego nasz wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego jest zasadny.

Z poważaniem
Barbara Popławska
Teresa Jaszewska
Tadeusz Chludziński